ครูพักลักจำ

[kimzagass]

ครูพักลักจำ

กระทาชายนายหนุ่มร่างสันทัดนาม มานิตย์ แย้มประยูร. ด้วยวัยย่าง 18 ปี เริ่ม
อาชีพการงานครั้งแรกเมื่อเข้าไปสมัครเป็นลูกจ้างประจำสวนกล้วยไม้ของ ศ.ดร.ระพี สาคริก.
ระหว่างที่ทำงานอยู่ในสวนนั้น ด้วยความที่เป็นคนมีใจรักต่อกล้วยไม้อย่างเป็นชีวิตจิตรใจเป็นทุน
เดิมอยู่ ทุกครั้งและตลอดเวลาที่ลูกจ้างหนุ่มสัมผัสกับกล้วยไม้ ช่างเป็นอาการที่เปี่ยมไปด้วย
ความนุ่มนวล ทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตาของท่าน ดร. ตลอดเวลา จึงส่งผลให้สถานภาพจาก
ลูกจ้างธรรมดาๆ ที่คอยทำงานเพียงตามสั่งนั้น ได้พัฒนาขึ้นสู่การเป็นลูกมือเคียงข้าง ดร.ระพีฯ
อย่างใกล้ชิด งานแต่ละครั้งของลูกจ้างหนุ่มมีทั้งทำตามคำบอกทีละขั้นทีละตอน กับงานบางชิ้น
ทำกับมือตัวเองโดยมีท่าน ดร. คอยกำกับดูแลอย่างใกล้ชิด ระหว่างที่ทำงานภายใต้การกำกับแต่
ละชิ้นนั้น แม้จะไม่ผิดพลาดแต่ ดร. ก็มิได้เอ่ยปากคำใดออกมาในลักษณะสอนสั่งให้ข้อมูลทาง
วิชาการใดๆ กระทั่งพบว่าชิ้นงานบางชิ้นไม่เรียบร้อยหรือไม่สมบูรณ์แบบ ท่าน ดร. ก็จะแก้ไขด้วย
ตัวเองก่อนโดยมีลูกจ้างหนุ่มคอยเป็นลูกมืออยู่เคียงข้าง เมื่อท่าน ดร. ทำให้ดูเป็นตัวอย่างหนึ่ง
แล้ว ที่เหลือก็บอกให้ลูกมือทำต่อไป ตามแบบปรัชญาของนักคิด เมื่อ “คิดแล้วทำ....ความคิด
จะหยุด” แต่ถ้า “คิดแล้วสั่ง....ความคิดใหม่จะเกิด” และเมื่อใดที่ชิ้นงานของลูกจ้างหนุ่มไม่
เรียบร้อย ท่าน ดร.ก็จะแนะนำวิธีการแก้ไขแล้วให้ทำต่อไป

นานนับ 10 ปี ที่หนุ่ม มานิตย์ แย้มประยูร. เปลี่ยนชีวิตจากหนุ่มน้อยเป็นหนุ่มใหญ่ ช่วงเวลา
ชีวิตที่ผ่านมาได้ซึมซับทั้งข้อมูลทางวิชาการและประสบการณ์ด้านกล้วยไม้จากท่าน ศ.ดร.ระพี สา
คริก. จนหมดสิ้น ซึ่งท่าน ดร. ก็มิได้ปิดบังข้อมูลใดๆ แม้แต่น้อย ความคิดใหม่ หลักการใหม่
ทุกเรื่องเกี่ยวกับกล้วยไม้ที่ออกจากมันสมองของคนระดับ ดร. ถูกถ่ายทอดเป็นคำสั่งให้ลูกจ้าง
อย่างมานิตย์ แย้มประยูร. เป็นผู้ปฏิบัติ ถึงขนาดปล่อยเดี่ยวได้โดยไม่มีคำว่าผิดหวังแม้แต่ครั้ง
เดียว


ช่วงกลางชีวิตของหนุ่มใหญ่ มานิตย์ แย้มประยูร. นำเงินค่าจ้างที่เก็บหอมรอมริบ
ไว้ไปซื้อที่ดินส่วนตัวแปลงขนาดเขื่องที่ อ.เสนา จ.พระนครศรีอยุธยา แล้วทำธุรกิจปลูกกล้วยไม้
ตัดดอกส่งประจำ ธุรกิจนี้ประสบความสำเร็จอย่างสูง มิใช่เพราะปริมาณหรือคุณภาพของดอก
กล้วยไม้ที่ผลิต แต่เป็นด้วยความแปลกใหม่ของสายพันธุ์กล้วยไม้เป็นจุดขาย แม้จะมีรายได้เป็น
กอบเป็นกำจากสิ่งที่ตนเองรัก ก็ไม่อาจหยุดความคิดก้าวหน้าแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าของหนุ่มใหญ่
ได้ เมื่อประกายความคิดโดยประสบการณ์ตรงเป็นพื้นฐาน จากกล้วยไม้ขายดอกได้ก้าวขึ้น
เป็นกล้วยไม้ขายต้นพันธุ์ เป็นกล้วยไม้สายพันธุ์ใหม่ระดับโลก ต้นแรกของโลกและต้นเดียวใน
โลก หนุ่มใหญ่มานิตย์ แย้มประยูร ผสมแล้วสร้างกล้วยไม้สายพันธุ์ใหม่ของโลกต้นแล้วต้นเล่า
ส่งประกวดระดับโลกได้รับโล่เกียรติยศจนนับไม่ถ้วน ได้โล่แล้วขายลิขสิทธิ์สายพันธุ์ได้เงินอีกต่าง
หาก

แล้วชีวิตของหนุ่มใหญ่มานิตย์ แย้มประยูร. ก็ต้องถูกผูกเกี่ยวเข้ากับหนุ่มน้อย
แดนอาทิตอุทัย นามว่า วานาตาเบะ. นักศึกษาระดับปริญญาเอก สาขาที่เกี่ยวเนื่องกับกล้วย
ไม้ จากมหาวิทยาลัยญี่ปุ่น จากการติดตามข่าวประกวดกล้วยไม้โลกอย่างละเอียด อัตตะ
ชีวประวัติผลงานของ มานิตย์ แย้มประยูร ได้กลายเป็นมูลเหตุจูงใจให้บุกถึงบ้านคุณมานิตย์ฯ
แล้วแจ้งความประสงค์ขอเป็นศิษย์ โดยยินดีจ่ายค่าเรียนรู้และค่าใช้จ่ายทุกอย่าง คุณมานิตย์ฯ รับ
รู้แล้วหัวเราะ บอกกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มๆว่า “ไม่คิดค่าอะไรทั้งสิ้น มาเถอะ ค่าเรียน ค่ากิน ค่า
ที่อยู่ จะเรียนจะอยู่นานกี่วันกี่ไปได้ทั้งนั้น ไม่ต้องจ่ายเงินอะไรทั้งนั้น” หนุ่มวานาตาเบะ. แทบ
ไม่เชื่อหูตัวเอง แม้จะพยายามยื่นข้อเสนอต่อรองให้คุณมานิตย์ฯ รับค่าตอบแทน แม้สัก 1
รายการก็ยังดี คุณมานิตย์ฯ ก็ยังคงยืนกรานคำเดิม

นานเกือบ 3 ปี ที่หนุ่มแดนซามูไร วานาตาเบะ. อยู่กับคุณมานิตย์ ทุกวันศิษย์ต้องตื่นก่อนนอนที
หลัง เช้าตื่นขึ้นมา คุณมานิตย์ฯ ก็จะเห็นน้ำร้อน น้ำชา กาแฟ รออยู่แล้ว ยามค่ำคืนรอจนคุณมา
นิตย์ฯ เข้านอนแล้ว ผู้เป็นศิษย์จะเก็บกวาดบ้าน ดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างแล้วทบทวนบทเรียน
จนดึกจึงเข้านอน

ชีวิตการเรียนรู้ประจำวัน หนุ่มวาตานาเบะ. จะคอยเป็นลูกมือช่วยครูทำทุกอย่าง แม้แต่ถอน
หญ้า ระบายน้ำขุดดิน เรื่องการเรียนรู้วิธีผสมและสร้างสายพันธุ์กล้วยไม้ที่เป็นเป้าประสงค์หลักก็
จะเข้าไปเป็นลูกมือทุกครั้ง บ่อยครั้งที่ศิษย์ขอทำเองแล้วให้ครูพักผ่อน บ่อยครั้งที่ถึงกับขอ
อนุญาตทำงานนั้นงานนี้ในแปลงกล้วยไม้ คุณมานิตย์ฯ ไม่อยากอนุญาตเพราะนี่ไม่ใช่ลูกจ้าง แต่
เมื่อเห็นว่าเต็มใจทำจึงอนุญาต

ความน่าประทับใจของหนุ่มวาตานาเบะ.อยู่ที่ ไม่เร่งรุกเร้า ถาม ถาม ถาม แต่เรื่องกล้วยไม้
กล้วยไม้ กล้วยไม้ แต่จะใจเย็นเฝ้ารอให้คุณมานิตย์ฯ พูดนำขึ้นมาก่อนหรือเป็นผู้หยิบยื่นให้ ภาพ
ลักษณ์ของวาตานาเบะ. ไม่ใช่ผู้มาตักตวง มุ่งประโยชน์ใส่ตนจนขาดจรรยาระหว่าง ครูกับศิษย์ ผู้
ให้กับผู้ขอ ผู้ใหญ่กับผู้น้อย วาตานาเบะ.บอกว่า ยิ่งไม่ขอยิ่งจะยิ่งได้ ให้ความรักจะได้ความ
รัก ความรักต้องแลกด้วยความรัก จึงไม่แปลกเลยที่ นับวันเวลาที่ผ่านคุณมานิตย์ฯ ยิ่งรักใน
น้ำใจของศิษย์แดนอาทิตอุทัยคนนี้มากยิ่งขึ้น บ่อยครั้งเมื่อว่างเว้นจากการงานแล้วได้มีโอกาสพูด
คุยกัน คุณมานิตย์ฯ ก็จะถ่ายทอดประสบการณ์ตรง แนวคิดใหม่ๆ และอีกหลากหลายข้อมูลให้
อย่างไม่ปิดบัง

ครบกำหนดหนุ่มวาตานาเบะ.ต้องกลับไปดำเนินการเรื่องวิทยานิพนธ์ที่
มหาวิทยาลัย ที่ญี่ปุ่น จนกระทั่งได้รับปริญญาเอกเป็น ดร.เรียบร้อยแล้ว คนแรกที่วาตานาเบะ.มา
หาเพื่อคาราวะคือ คุณมานิตย์ และวันนี้หนุ่มวาตานาเบะ. คนเรียนฟรีทั้งๆที่พร้อมเสียค่าใช้จ่าย
ทุกรายการคนนั้น มีเรือนกล้วยไม้ขนาดใหญ่ในมาเลเซีย 1 เรือน กับที่อินโดเนเซียอีก 1 เรือน
ผสมและสร้างกล้วยไม้สายพันธุ์ใหม่ส่งประกวดระดับโลก ได้รับรางวัลชนะเลิศครั้งแล้วครั้งเล่า
ดั่งตัวตายตัวแทนเมื่อคุณมานิตย์ฯ วางมือเรื่องนี้โดยสิ้นเชิงไปแล้ว …..กว่า 10 ปีมาแล้ว ที่ทุกปี
หนุ่มวาตานาเบะ. จะต้องจัดเวลาชีวิตทำงานมากราบคาราวะคุณมานิตย์ฯ ไม่เคยขาด

คุณมานิตย์เล่าให้ฟัง ผ่านวารสารเกษตรใหม่เมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว
ลุงคิมครับผม

[Aorrayong]

ครูบาอาจารย์คือผู้ให้ ทุกท่านล้วนแล้วพร้อมที่จะถ่ายทอดวิชาความรู้ หรือแม้แต่ปรัชญาในการ
ดำเนินชีวิต ให้แก่พวกเรา ศิษย์ทั้งหลาย เพียงแต่พวกเรามีความพยายาม ความกระตือรือร้นกัน
เพียงใด ผู้รับได้เสียสละอะไรบ้าง เพื่อให้มาซึ่งวิชาความรู้ และประสบการณ์ชีวิตอันมีคุณค่า ที่พวก
เราไม่สามารถหาศึกษาได้จากตำราเล่มใด

เราเสียสละ....กันมากพอแล้วหรือ?
เราพยายาม....กันมากพอหรือยัง?
เรามีจิตสำนึกที่ดี....กันบ้างหรือยัง?

ถ้าทุกคนมีกระบวนการคิด มีหลักจิตวิทยาในการแสวงหาความรู้จากครูบาอาจารย์ หรืออาจมีแค่
สำนึกของความอ่อนน้อมถ่อมตน รู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร มีหรือที่ผู้ใหญ่จะไม่เอ็นดู

ลุงคิมเคยพูดเสมอว่า "ศิษย์ต้องเก่งกว่าครู" เป็นหลักปรัชญาที่กระตุ้นเตือนให้ทุกคน มีความมานะ
พยายามในการทำงาน รู้จักพัฒนาตัวเอง เพื่อให้ประสบความสำเร็จ

ครูคือผู้ที่ชี้แนะแนวทาง สอนให้พวกเราเริ่มต้นนับ 1 เท่านั้น ศิษย์ที่ดีต้องเรียนรู้ที่จะพยายามนับ
ต่อ ต่อยอดแนวทางของครู วันที่ศิษย์ประสบความสำเร็จ ครูผู้ให้คงแอบปลื้มอยู่ในใจ วิชาความรู้
และหลักปรัชญาที่ครูมี เชื่อได้เลยว่า ครูคงไม่ยินดีที่จะให้ทุกอย่างสูญสิ้นไปพร้อมกับลมหายใจ
ของครู

มีคนเคยกล่าวว่า "การให้ที่ยิ่งใหญ่คือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทนและการให้ที่ยิ่งใหญ่คือการให้
กันต่อไปเรื่อยๆไม่รู้จบ"

แล้วคุณล่ะ...ได้ให้อะไรแก่ใครบ้าง....คุ้มค่ากับการเป็นผู้รับหรือยัง?

[kimzagass]

ครูยุคโลกภิวัตน์.....

1.... ผู้เป็นศิษย์ ........ ศิษย์ต้องเก่งกว่าครูหลายๆก้าว
2.... ผู้เป็นครู ........... ครูต้องเก่งกว่าศิษย์ 1 ก้าว

การเรียนรู้ไม่มีจบสิ้น เมื่อมีการสอนครั้งแรกเกิดขึ้นแล้ว
ย่อมต้องมีการสอนครั้งต่อๆ ไปเกิดขึ้นอีก เพราะฉนั้น
ครูต้องมีความพร้อมนำความรู้ใหม่ๆ ให้แก่ศิษย์เสมอ