*นิยาย "ชอล์คสี"

[kimzagass]

.
.
............................... ช อ ล์ ค สี .................................


ตะวันเริ่มชิงพลบ ยายแจ่มก้มๆเงยๆอยู่กับซุ้มฟักทองแถวๆอ่างน้ำล้างเท้าตรงตีนบันได ใจกระหวัดคิดหาไอ้แดง หลานกำพร้าคนเดียวของแก ปกติมันจะเลิกเล่นกับเพื่อนๆ กลับเข้าบ้าน อาบน้ำอาบท่าหาข้าวหาปลากินเองตั้งแต่ยังไม่มืด วันที่สามแล้วสินะที่ไอ้แดงกลับเข้าบ้านผิดเวลาแบบนี้....เสียงไอแคร็กๆของตาชมสามียายแจ่มดังอยู่บนบ้านบนเรือน

“ยัยแจ่ม ไอ้แดงมันยังไม่กลับเข้าบ้านอีกรึ ?”

ยายแจ่มเงยหน้าขึ้นเพราะไม่ได้ยินเสียงไอ้แดงเหมือนกัน ชักเป็นห่วงขึ้นมาบ้าง

“มาแล้ว โน่นแน่ะ วิ่งซ่กมาเลย”

เด็กชายวัย 10 ขวบ นุ่งกางเกงขาสั้นสีกากี เสื้อแขนสั้นสีขาว ทั้งเสื้อทั้งกางเกงเก่าคร่ำคร่าจนแทบไม่เป็นสีเดิม เปลือยเท้าวิ่งผ่านรั้วไม้ไผ่เข้ามาพอดี กระทั่งถึงเชิงบันไดที่ยายแจ่มยืนอยู่ แววตาเด็กน้อยฉายโรจน์บ่งบอกถึงความสบายใจ ท่าทางกระตือรือร้นจนผู้เป็นยายชักผิดสังเกตุ

“เอ็งไปทำอะไรมาน่ะแดง เนื้อตัวมีแต่สี”

ไอ้แดงก้มมองตัวเองจึงเห็นเป็นดั่งที่ยายว่า สะบัดมือปัดชายเสื้อขากางเกงสองสามที ฝุ่นสีเขียวๆ แดงๆ ฟุ้งกระจายออกมา ยายแจ่มทำจมูกฟิดๆ เพราะไม่เคยสัมผัสกลิ่นอย่างนี้มาก่อน

“ฝุ่นอะไรวะแดง ทำไมมันเป็นสีๆด้วยล่ะ ยายไม่เคยเห็น....เองไปเล่นอะไรมาน่ะ ?”

ไม่ใช่เฉพาะตามเนื้อตามตัวเท่านั้น ส้นผม ขนคิ้ว หลังมือ ตามแขนก็มี ยายแจ่มสงสัยจนต้องเอื้อมมือมาลูบๆ คลำๆ หลานรัก

“มอมทั้งตัวเชียว ถอดเสื้อผ้าออกซะ อาบน้ำล้างหัวล้างตัวให้หมด..ไหน บอกยายซิว่านี่มันฝุ่นอะไร ?”

ไอ้แดงยิ้มเจื่อนๆ ไม่ตอบคำยาย เหวี่ยงเสื้อกางเกงลงบนพื้นไม้กระดานตรงที่ยืนแล้วตักน้ำราดตัว ตั้งแต่หัวไหลผ่านร่างพร้อมกับใช้เท้าย่ำเสื้อกางเกงให้ได้น้ำอย่างที่เคยทำ ด้วยความรักหลานยายแจ่มจึงช่วยอีกแรง คว้าสบู่ซันไลท์ก้อนเล็กๆละเลงลงบนเส้นผมก่อนอันดับแรก ขยี้จนเป็นฟองแล้วไล่ไปตามเนื้อตัว ไอ้แดงไม่ขัดขืนกลับรู้สึกเป็นสุขในความรัก ความอบอุ่นจากน้ำมือยาย

“เอาไปผึ่งลมตรงนอกกะชานโน่น พรุ่งนี้แห้งแล้วจะได้ใส่ไปโรงเรียนอีก”

หลานรับเสื้อกางเกงแล้ววิ่งตื๋อขึ้นเรือนเอาไปแขวนที่ราวไม้ไผ่ตามคำสั่ง เสียงยายแจ่มร้องกำชับไปอีก

“ค่อยๆนะไอ้แดง มันจะขาดหมดแล้ว”

ไอ้แดงเข้าใจดีเพราะตัวเองมีชุดนักเรียนเพียงชุดเดียวเท่านั้น ใช้มาตั้งแต่ปีกลาย คิดอยู่ว่าถ้าคุณหญิงคนนั้นไม่เอามาบริจาคตอนเรียนชั้น ป.3 กับ ป.4 คงไม่มีเสื้อผ้าชุดใหม่เหมือนคนอื่นแน่

ตอนสายของวันรุ่งขึ้น ยายแจ่มตาชมถูกคนมาตามบอกว่า “ครูใหญ่” โรงเรียนของไอ้แดงให้ไปพบด่วน สองตายายชักใจไม่ค่อยดี

“ไปเร็วเลยยาย ครูใหญ่กำลังโมโหมาก”

คนแก่งกๆเงิ่นๆ เดินเร็วตามคนมาเรียก ท่าทางมันเอาจริงจนไม่กล้าถามว่าเรื่องอะไร

“ไอ้แดงทำอะไรผิด...”
“ไอ้แดงเป็นอะไร ใครทำอะไรไอ้แดง”

เฝ้าครุ่นคิดไปตลอดทาง คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ว่าไงนายแดง เธอขโมยชอล์คสีของครูไปใช่ไหม ?”

เสียงครูใหญ่ดังลั่นอยู่ห้องพักครูจนหูคนแก่อย่างตาชมยายแจ่มได้ยินรู้เรื่อง สายตาฝ้าฟางมองเห็นหลานรักยืนตัวตรงกอดอกรอรับไม้เรียวจากมือแก ท่ามกลางเด็กนักเรียนฝูงใหญ่ยืนมุงดูอยู่

“ไอ้แดง...หลานยาย”

ไอ้แดงกวาดสายตาเหลียวมาทางเสียงเรียกของยายเพียงเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนไปจ้องมองแมกไม้ขุนเขาไกลโพ้นเขม็งนิ่ง ดวงตาแดงกร่ำคล้ายจะร้องไห้ ริมฝีปากเม้มสนิท ขบกรามจนเป็นสันนูน มีอาการสั่นน้อยๆที่หน้าเห็นได้ชัด

“ยายแจ่ม ตาชม นายแดงมันขโมยชอล์คสีของโรงเรียน จะว่ายังไง ?”
“ชอล์คสี ชอล์คสีอะไรกัน ฉันไม่รู้จัก มันเป็นยังไงหรือครูใหญ่ ?”

“ก็ชอล์คสีที่ใช้เขียนกระดานดำสอนนักเรียนน่ะซี มันเป็นสีๆ สีเขียว สีแดง สีเหลือง แล้วก็สีฟ้า ผมซื้อมาจากจังหวัด 2 กล่อง เพิ่งใช้ไปไม่กี่แท่ง ตอนนี้เหลืออยู่กล่องเดียว อีกกล่องหนึ่งหายไป หายไป 3 วันแล้ว”

“ชอล์คสี ชอล์คเป็นสีๆ มีด้วยหรือครูใหญ่ เกิดมาฉันไม่เคยเห็น เคยเห็นแต่ชอล์คสีขาวๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้แดงหลานฉันล่ะคะ ?”

“เกี่ยวซี่ มีคนเห็นนายแดงขโมยไป”
“หา.... ไอ้แดงขโมยชอล์คสี ไอ้แดงขโมยของ ของครูใหญ่”

ยายแจ่มทำท่าเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้ ทรุดเข่าลงนั่งยองๆ จับต้องตามเนื้อตัวหลานชายอยู่ไปมา

เท่านั้นเองไอ้แดงก็ต้องถึงกับสุดกลั้นปล่อยโอออกมาทันที โผเข้ากอดยายแจ่มแน่น ระล่ำระลักพูดออกมาจนจับใจความได้

“ใช่ครับ แดงขโมยไปจริงๆ”
“เอ็งขโมย ขโมยของๆเขาไปจริงๆ ขโมยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ็งเอาไปทำไม เอาไปทำอะไรบอกยายซิ ?”

“แดงเอาไปวาดรูปเล่น แดงชอบ แดงอยากได้”
“โถ ไอ้แดงหลานยาย แดงเอ๊ย เองอยากได้ทำไมไม่บอกยายเล่า ยายจะซื้อให้”

“ยายจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อล่ะ ร้านลุงแม้นในบ้านเราไม่มีขายหรอก ยายต้องไปซื้อในจังหวัดโน่น”

สองยายหลานร้องไห้โฮออกมาดังๆอีกครั้ง ไอ้แดงไม่ใช่เด็กเกเร เป็นเด็กอยู่ในโอวาทของตายายมาตลอด ตั้งใจเรียนหนังสือมีผลการเรียนอยู่ในขั้นดีมาก แล้วคราวนี้ทำไมมันถึงได้กล้ากระทำการขโมยชอล์คสีของครูใหญ่ อะไรเป็นเหตุดลใจให้มันทำลงไป

“ครูใหญ่คะ ฉันพอจะรู้แล้วว่า ของๆครูใหญ่ที่หลานชายฉันขโมยไปน่ะอยู่ที่ไหน ถ้าฉันพาไปเอาคืนได้จะต้องลงโทษไอ้แดงไหมคะ”

“ยายแจ่มรู้ไช่ไหมว่าของนั่นอยู่ไหน เดี๋ยวพาผมไปเอาด้วยก็แล้วกัน สำหรับโทษขโมยคงยกให้ไม่ได้หรอก เพราะเมื่อใครทำผิดก็ต้องลงโทษ เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่คนอื่นๆ”

ครูใหญ่พูดชัดถ้อยชัดคำ ยายแจ่มถึงกับผวากอดหลานชายแน่นยิ่งขึ้น ปล่อยโฮออกมาดังลั่นอย่างไร้อาย น้ำหูน้ำตาฟูมฟายไหลอาบนองแก้ม ในขณะที่ตาชมต้องกลั้นใจเดินหนีห่าง สองตายายเกิดความสงสารหลานรักขึ้นมาอย่างจับจิตจับใจ สู้อุตส่าห์ฟูมฟักถนอมเลี้ยงมันมา ตั้งแต่พ่อแม่มันตายไม่เคยตีสักแปะ มาบัดนี้จำต้องทนดูคนอื่นเขาตีมัน

“มา นายแดง ครูต้องตีเธอ 3 ที”

หัวใจคนแก่แทบจะหลุดลอยเสียให้ได้เมื่อร่างของไอ้แดงถูกกระชากไปจากอ้อมกอด เสียงกิ่งมะขามกระหน่ำลงบนก้นดังพั่บ พั่บ พั่บ 3 ทีซ้อน ไอ้แดงไม่ร้องสักคำ สองมือยังกอดอกนิ่ง มองดูสายน้ำตาของยายด้วยความรู้สึกเฉยเมย

เมื่อยายผู้มีพระคุณสั่งให้ไอ้แดงพาไป ณ จุดที่มันเคยเล่นจนมืดค่ำแล้วกลับเข้ามาพร้อมด้วยฝุ่นชอล์คเต็มตัว ไอ้แดงไม่ขัดขืนแต่กลับยินดีทำตาม กระทั่งทุกอย่างปรากฏแก่สายตา

“แดง ใครเป็นคนวาดรูปนี้ ?”

เสียงครูใหญ่ถามขึ้น น้ำเสียงบ่งบอกถึงความทึ่งความสนใจอย่างเห็นได้ชัด อาการท่าทางโมโหโกรธหายไปสิ้น สายตาจับจ้องยังภาพที่เขียนด้วยสีชอล์คบนแผ่นกระดานไม้อัดนิ่ง ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆก็สามารถเข้าใจในสื่อความหมายของภาพได้

“ผมวาดเองครับ”

“เธอวาดเอง ภาพการ์ตูนญี่ปุ่น ภาพไอ้มดแดง มดเอ็กซ์ นี่น่ะเหรอ ?”
“ใช่ครับ”

“แล้วภาพนก ภาพเรือสุพรรณหงส์ ภาพคนเกี่ยวข้าวนี่ล่ะ ใครเป็นคนวาด ?”
“ผมวาดเองครับ”

“เธอวาดเอง ใครสอนเธอ ?”
“ไม่มีครับ ผมจำมาจากในหนังสือครับ”

ครูใหญ่ถึงกับอึ้ง นอกจากไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองแล้วยังไม่อยากเชื่อหูที่ได้ยินอีกด้วย ความเป็นผู้มีการศึกษาทำให้นึกถึงคำว่า “เด็กอัจฉริยะ” ขึ้นมาทันที ในขณะที่สองตายายดูความหมายของภาพเหล่านั้นไม่ออก คิดแต่เพียงว่า ภาพวาดก็คือภาพวาดเท่านั้น ส่วนเด็กกลุ่มใหญ่ที่ตามมาด้วยก็ได้แต่ชื่นชมว่าสวยดี

“ตา ยาย นายแดงคนนี้เป็นเด็กเก่งมากนะ เขาสามารถเรียนรู้ได้เองโดยไม่มีใครสอน เขาเห็นอะไรแล้วเขาก็จำเอามาวาดเป็นรูปได้ ผมยอมรับว่าเด็กคนนี้เก่ง”

“เหรอคะ ฉันไม่รู้เรื่องหรอกค่ะครูใหญ่”
“โรงเรียนเรามันอยู่ในป่าในเขา ชอล์คสีกล่องนี้เป็นกล่องแรกของโรงเรียนเรา นี่ถ้าเป็นโรงเรียนในเมือง เด็กคนนี้คงมีโอกาสได้วาดรูปมากกว่านี้เยอะ”

“ฉันคงไม่มีปัญญาส่งมันไปเรียนในจังหวัดหรอกค่ะ”
“ไม่เป็นไร เอาไว้ให้แกเรียนจบ ป.6 เสียก่อน แล้วผมจะหาทางช่วยเหลือเอง....นายแดง ครูต้องขอโทษเธอด้วยนะที่ลงโทษเธอแรงไปหน่อย แต่เธอก็ผิดไม่ใช่หรือเมื่ออยากได้อะไรแล้วไม่ขอ กลับใช้วิธีขโมยไปเฉยๆ”

“ครับ ผมทำผิด”
“ดีมาก เธอต้องเป็นเด็กดี เอาละ ครูจะให้รางวัลเธอ ครูขอยกชอล์คสีกล่องนี้ให้เธอ ให้เธอไว้หัดวาดรูปต่อไป หมดแล้วบอกครู ครูจะซื้อให้ใหม่”

“ขอบคุณครับคุณครู”



คัดลอก : หนังสือรุ่น “นายทหารกิจการพลเรือน รุ่นที่ 17”



********************************************************




.

[kimzagass]

....